test wp1

test wp1


Το Mini ήταν ένα μικρό οικονομικό αυτοκίνητο που κατασκευαζόταν από τον βρετανικό όμιλο αυτοκινήτων British Motor Corporation (BMC) και τις διαδόχους εταιρείες του, από τον Αύγουστο του 1959 έως τον Οκτώβριο του 2000. Αρχικά το μοντέλο κυκλοφόρησε σε δύο εκδόσεις, ως Morris Mini-Minor και Austin Seven, το οποίο μετονομάστηκε σε Austin Mini τον Ιανουάριο του 1962, ενώ στη συνέχεια ακολούθησαν πολλές ακόμα εκδοχές και υπό αρκετές ονομασίες και σήματα εταιρειών. Κατά τη διάρκεια μιας παραγωγής που κράτησε 41 έτη, συνολικά 5.505.874 αντίτυπα όλων των εκδοχών του Mini κύλησαν από τη γραμμή παραγωγής,^[2] με αποτέλεσμα να γίνει το νούμερο 1 σε πωλήσεις βρετανικό αυτοκίνητο στη συνολική ιστορία της αυτοκίνησης. Το Mini ανήκει σε έναν πολύ μικρό κατάλογο μοντέλων που λανσαρίστηκαν λίγο πριν ή μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και που παρέμειναν ανταγωνιστικά για πολλές δεκαετίες, όπως ήταν επίσης και το Volkswagen Beetle (Σκαθάρι), το Citroën 2CV, το Fiat 500, το Jeep και η σειρά Land Rover.

 Κάθετη τομή ενός αρχικού Mini, όπου φαίνεται η κορυφαία εκμετάλλευση χώρου για τους επιβάτες και τις αποσκευές.

Από την πρώτη στιγμή, το Mini γνώρισε τεράστια εμπορική επιτυχία και απήχηση στο ευρύ κοινό, κυρίως λόγω της πρακτικής του σχεδίασης, από τον Σερ Άλεκ Ισσιγόνη, η οποίος μαζί και με μια σαφώς έντονα ελκυστική αισθητική, του προσέδωσε κορυφαία εξοικονόμηση χώρου ως προς τις μικρές του εξωτερικές διαστάσεις. Σε συνδυασμό και με τη διάταξη «κινητήρας μπροστά, εμπρόσθια κίνηση» και την εγκάρσια τοποθέτηση του κινητήρα (παράλληλα με τον μπροστινό άξονα και με τα καθίσματα, για εξοικονόμηση χώρου στο μπροστινό μέρος, σε αντίθεση με τη διαμήκη τοποθέτηση), πέτυχε 80% εκμετάλλευση χώρου για τους επιβάτες και τις αποσκευές, με αποτέλεσμα να γίνει το βρετανικό αυτοκίνητο με την μεγαλύτερη επίδραση στον τομέα της αυτοκινητοβιομηχανίας έως και σήμερα.^[3] Το Mini ήταν ένα μικρό οικονομικό αυτοκίνητο που κατασκευαζόταν από τον βρετανικό όμιλο αυτοκινήτων British Motor Corporation (BMC) και τις διαδόχους εταιρείες του, από τον Αύγουστο του 1959 έως τον Οκτώβριο του 2000. Αρχικά το μοντέλο κυκλοφόρησε σε δύο εκδόσεις, ως Morris Mini-Minor και Austin Seven, το οποίο μετονομάστηκε σε Austin Mini τον Ιανουάριο του 1962, ενώ στη συνέχεια ακολούθησαν πολλές ακόμα εκδοχές και υπό αρκετές ονομασίες και σήματα εταιρειών. Κατά τη διάρκεια μιας παραγωγής που κράτησε 41 έτη, συνολικά 5.505.874 αντίτυπα όλων των εκδοχών του Mini κύλησαν από τη γραμμή παραγωγής,^[2] με αποτέλεσμα να γίνει το νούμερο 1 σε πωλήσεις βρετανικό αυτοκίνητο στη συνολική ιστορία της αυτοκίνησης. Το Mini ανήκει σε έναν πολύ μικρό κατάλογο μοντέλων που λανσαρίστηκαν λίγο πριν ή μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και που παρέμειναν ανταγωνιστικά για πολλές δεκαετίες, όπως ήταν επίσης και το Volkswagen Beetle (Σκαθάρι), το Citroën 2CV, το Fiat 500, το Jeep και η σειρά Land Rover.

Κάθετη τομή ενός αρχικού Mini, όπου φαίνεται η κορυφαία εκμετάλλευση χώρου για τους επιβάτες και τις αποσκευές.

Από την πρώτη στιγμή, το Mini γνώρισε τεράστια εμπορική επιτυχία και απήχηση στο ευρύ κοινό, κυρίως λόγω της πρακτικής του σχεδίασης, από τον Σερ Άλεκ Ισσιγόνη, η οποίος μαζί και με μια σαφώς έντονα ελκυστική αισθητική, του προσέδωσε κορυφαία εξοικονόμηση χώρου ως προς τις μικρές του εξωτερικές διαστάσεις. Σε συνδυασμό και με τη διάταξη «κινητήρας μπροστά, εμπρόσθια κίνηση» και την εγκάρσια τοποθέτηση του κινητήρα (παράλληλα με τον μπροστινό άξονα και με τα καθίσματα, για εξοικονόμηση χώρου στο μπροστινό μέρος, σε αντίθεση με τη διαμήκη τοποθέτηση), πέτυχε 80% εκμετάλλευση χώρου για τους επιβάτες και τις αποσκευές, με αποτέλεσμα να γίνει το βρετανικό αυτοκίνητο με την μεγαλύτερη επίδραση στον τομέα της αυτοκινητοβιομηχανίας έως και σήμερα.^[3]